Το καπιταλιστικό κράτος-κρίση, η αριστερή διαχείρισή του, η πολιτική της αφομοίωσης και οι προλεταριακές ανάγκες
(…)
Οι προλεταριακές ανάγκες
Το βαρετό πλέον θέαμα της «διαπραγμάτευσης» με τους «εταίρους» του ελληνικού κράτους και οι επιμέρους, θεσμικές κυρίως, αλλαγές που έχει νομοθετήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχουν λειτουργήσει μέχρι τώρα σαν το μπλε χάπι της ύπνωσης, ένα χάπι που το έχει καταπιεί αμάσητο ένα σημαντικό κομμάτι των προλετάριων αλλά και ένα σημαντικό κομμάτι του κινήματος που μέχρι πριν τις εκλογές αγωνιζόταν ενάντια στη βίαιη εσωτερική υποτίμηση. Ωστόσο, στην «έρημο του πραγματικού» τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα για όσους θέλουν πραγματικά να τα δουν: η μόνη διαπραγμάτευση που λαμβάνει χώρα είναι αυτή ανάμεσα στην ηγεσία και τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να πειστεί η τελευταία ν’ αποδεχτεί το νέο μνημόνιο και την αποπληρωμή του χρέους.
Ήδη από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα πληρώσει πλήρως και χωρίς καθυστερήσεις το χρέος και ότι θα έχει πρωτογενή πλεονάσματα. Από αυτές τις δεσμεύσεις προκύπτει ότι η λιτότητα συνεχίζεται στο διηνεκές, συνεχίζεται δηλαδή η λεηλασία του πλούτου που εμείς οι ίδιοι παράγουμε, συνεχίζεται η βίαιη απαξίωση της εργασιακής μας δύναμης. Εξού και η συνέχιση της άγριας φορολόγησης της εργατικής τάξης, οι μισθοί και οι συντάξεις που δεν επαρκούν για την αναπαραγωγή μας, η διάλυση της υγειονομικής περίθαλψης, οι ιδιωτικοποιήσεις, η συνέχιση της καταστροφής του περιβάλλοντος στις Σκουριές και αλλού, η συνεχιζόμενη επιχείρηση κατάργησης της κυριακάτικης αργίας, η συνέχιση των πλειστηριασμών, η μη καταβολή επιδόματος ανεργίας στη συντριπτική πλειοψηφία των ανέργων, το πέταγμα των μεταναστών από τα κέντρα κράτησης στην ανοιχτή φυλακή χωρίς κανένα εγγυημένο εισόδημα, η σχεδιαζόμενη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, η αύξηση του ΦΠΑ σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, δηλαδή στα μέσα συντήρησης της εργασιακής μας δύναμης. Με άλλα λόγια, τίποτε ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει για τον άμεσο και τον κοινωνικό μισθό της εργατικής τάξης που παραμένουν καταβαραθρωμένοι.
Η διάρκεια και η συστηματικότητα της επίθεσης στην εργατική τάξη δεν είχαν ωστόσο μόνο υλικές συνέπειες. Η υποτίμηση μετατράπηκε σε απαξίωση της εργασιακής δύναμης, δηλαδή σε περιορισμό των προλεταριακών αναγκών και σε μείωση των κοινωνικών προσδοκιών. Υπό αυτή τη συνθήκη, οι αριστεροί διαχειριστές του καπιταλιστικού κράτους επιδιώκουν τη νομιμοποίηση του κράτους και την πρόσδεση της εργατικής τάξης σε αυτό μέσα από την ικανοποίηση ορισμένων θεσμικών αιτημάτων των αγώνων της προηγούμενης περιόδου που δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος, δεν οδηγούν δηλαδή σε αύξηση των κοινωνικών δαπανών και επομένως του κοινωνικού μισθού, ούτε φυσικά σε αύξηση του άμεσου μισθού. Το γεγονός δηλαδή ότι έχουν περιοριστεί οι κοινωνικές προσδοκίες κάνει την πολιτική της κυβέρνησης να φαίνεται σαν το «μικρότερο κακό», παρόλο που η βασική κατεύθυνση παραμένει ίδια. Σε αυτό φυσικά έχει συμβάλλει το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες, πολύ πριν από το ξέσπασμα της λεγόμενης κρίσης του χρέους, κυρίαρχη τάση μέσα στους εργατικούς αγώνες ήταν η ικανοποίηση κλαδικών και μερικών αιτημάτων ενώ ταυτόχρονα οι αγώνες παρέμεναν διαχωρισμένοι και απομονωμένοι χάρη τόσο στο περιεχόμενο του συνδικαλισμού όσο και στην ανεπάρκεια της μεγαλύτερης μερίδας της βάσης να δει πέρα από τη μύτη της. Αυτό κάνει ευκολότερη την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής με τη συνεπικουρία των αριστερών, και όχι μόνο, συνδικαλιστών. (…)